معنی ملک زاده در فرهنگ فارسی عمید

فرزند پادشاه، شاهزاده

معنی ملک زاده در لغت نامه دهخدا

شاهزاده. (ناظم الاطباء). فرزند ملک:، میر محمود ملک زادۀ محمودسیر، شاه محمودملک فره محمودفعال.، فرخی.، ملک زاده مسعود محمود غازی، که بختش جوان باد و یزدانش یاور.، فرخی.، ملک باش و آباد کن مملکت را، وز آباد ملک ای ملک زاده برخور.، فرخی.، ای ملک زادۀ فریشته خو، ای به تو شادمان دل احرار.، فرخی.، ملک حق و ملک زاده چو مسعود بود، کز سخا و کرم کلی موجود بود.، منوچهری.، با این ملک زاده طبل و علم و کوس و مهد بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 510). آن شیربچه (نصر بن احمد سامانی) ملک زاده ای نیکو برآمد. (تاریخ بیهقی). آن خادم را نعلین چند بر گردن زد و گفت شما ملک زادگان را چنین می پرورید کز ایشان بی ادبی می آید. (نوروزنامه).، ملک زادۀ دارملک نبوت، سزاوار احسان سزاوار تحسین.، سوزنی.، مثال داد تا چند معتبر از کفات و دهات ملک... با ملک زاده و وزیر به حضرت آمدند. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 14). ملک زاده گفت شنیدم که در عهد ضحاک... زنی بود هنبوی نام... (مرزبان نامه ایضاً ص 16). ملک زاده گفت شنیدم که در حدود آذربیجان کوهی است... (مرزبان نامه ایضاً ص 260). ملک زاده گفت اقسام دوستی متشعب است و دوستان متنوع. (مرزبان نامه ایضاً ص 47).، ملک زاده در آن ده خانه ای خواست، ز سرمستی در او مجلس بیاراست.، نظامی.، هر ورقی چهرۀ آزاده ای است، هرقدمی فرق ملک زاده ای است.، نظامی.، قصه شنیدم که در اقصای مرو، بود ملک زاده جوانی چو سرو.، نظامی.، ز تاج ملک زاده ای در مناخ، شبی لعلی افتاد در سنگلاخ.، سعدی (بوستان).، ملک زاده ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادرانش بلند و خوبروی. (گلستان). یکی از فضلا تعلیم ملک زاده ای همی کردی. (گلستان). ملک زاده ای گنج فراوان از پدر میراث یافت. (گلستان)

معنی ملک زاده در لغت نامه دهخدا

دهی از دهستان سیس است که در بخش شبستر شهرستان تبریز واقع است و 503 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

معنی ملک زاده در فرهنگ لغت هوشیار

فرزند ملک، شاهزاده شاهزاده فرزند ملک شاهزاده: (تا بدانجا که آن ملک زاده بود یکباره دل بدو داده) (هفت پیکر. چا. ارمغان 228)، جمع ملکزادگان

معنی ملک زاده - جستجوی لغت در جدول جو

ملک زاده

فرهنگ فارسی عمید

ملک زاده(مَ لِ دَ / دِ)

لغت نامه دهخدا

ملک زاده(مُ سَ)

لغت نامه دهخدا

ملک زاده

فرهنگ لغت هوشیار

فلک زده

بی طالع، بدبخت، فقیر

فرهنگ فارسی عمید

مال زاده

(دَ دَ / دِ)

قحبه زاده و حرام زاده. (آنندراج). زادۀ زنا و حرام زاده. (ناظم الاطباء) ، زن جلب. (آنندراج). قرمساق. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

لک زده

(خو / خوَ / خُ دَ / دِ)

نعت مفعولی از لک زدن. لک دار. رجوع به لک زدن شود

لغت نامه دهخدا

مه زاده

(یِ تَ / تِ)

مهزاد. شاهزاده. مهترزاده:
نیاید همی بانگ مهزادگان
مگر کشته شد شاه آزادگان.
دقیقی.
شدش پیش با خیل مه زادگان
تن خویش کرد از فرستادگان.
اسدی.
و رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

ملخ زده

(سَ / سُ تَ / تِ)

کشتی که ملخ آن را خورده باشد: زرع مجرود، کشت ملخ زده. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

فلک زده

(بِ دَ / دِ)

مفلس و تهی دست. (آنندراج). سخت بدبخت. بداختر. (یادداشت مؤلف) :
بر زمین هر کجا فلک زده ای است
بینوایی به دست فقر اسیر...
خاقانی

لغت نامه دهخدا

ملک زادگی

(مَ لِ دَ / دِ)

حالت و چگونگی ملک زاده. شاهزادگی. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

ملک زدای

(طِ)

از میان بردارندۀ ملک. نابودکننده سلطنت:
ای ملک زدایندۀ هر ملک زدایان
ای چارۀ بیچاره و ای مفزع زوار.
منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی چ 1 تهران ص 126).
عدو ببندند از حمله های دهرنورد
جهان بگیرند از تیغهای ملک زدای.
عثمان مختاری (دیوان چ همایی ص 512)

لغت نامه دهخدا

ترک زاده

(تُ دَ / دِ)

فرزند ترک. ترک زاد. که زنی ترک او را زاده باشد:
که این ترک زاده سزاوار نیست
کس او را به شاهی خریدار نیست.
فردوسی.
یکی ترک زاده چو زاغ سیاه
برین کوه بگرفت راه سپاه.
فردوسی.
رجوع به ترک زاد شود

لغت نامه دهخدا

ملک زاد

(مَ لِ)

ملک زاده. شاهزاده. فرزند شاه: پارسا بود و سخت با رای و تدبیر بود چنانکه ملک زادان باشند. (ترجمه طبری از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به ملک زاده شود

لغت نامه دهخدا